Coronakilo’s

De schaal bracht aan het licht,
gaf klip en klaar te kennen,
corona schonk hem meer gewicht,
hij moest er maar aan wennen.

Toch nam ie het besluit,
wat meer te gaan bewegen,
bewoog bewust, dag in, dag uit,
maar man, wat viel dat tegen.

Hij liep met ferme pas
zijn benen te verzuren,
belandde dikwijls op ’t terras,
‘t herstel ging uren duren.

De kelner, vol begrip,
hij liet hem echt niet vallen,
serveerde in een wijze wip,
wat bier en bitterballen.

De weegschaal dezer dichter,
heeft onlangs waargenomen,
hij is zwaarder, dus niet lichter.
Hoe zou dat nou toch komen?

© Eddie Zinnemers

Negatieve ondertoon

Als ik terugkom uit de keuken
staat het scherm alweer op blauw
met in cursief de tenenkrommende tekst
“Welkom terug, we hebben je gemist.”

Ongetwijfeld met de beste bedoelingen 
bedacht door een betrokken enthousiasteling.
Maar begrijpen ze niet hoe verrekte irritant
en passief veroordelend deze zin is?

Ik heb mijn kont nog niet gekeerd
of die schreeuwlelijk van een tekst
staart mij beschuldigend aan met
zo’n digitale negatieve ondertoon.

Ik onderdruk de neiging om
naar het scherm te schreeuwen:
‘Achterlijke gladiool, ik was niet weg
ik sprak een klant, aan de telefoon.’

Berendy Gähler

Portret

Depressieve gevoelens slokken positieve gedachten wel eens op

Als alles in het leven dreigt goed te gaan

Als zonnebloemen ineens bevochtigd worden door een storm, de blaadjes triest naar beneden hangen zoals lippen van mensen dat kunnen doen 

En twee stemmingen zich vermengen met elkaar lijkt dit op de eenvoud van het leven

De complexiteit om blij, of anderzijds een verdrietig gevoel van binnen te hebben, zou geen issue moeten zijn, maar vanzelfsprekend

Als de zon schijnt is er ook wel eens regen en blijven vogeltjes tsjilpen alsof er niks aan de hand is

De schoonheid van het leven is juist het gemak

Het gemak om een masker op te doen om interessant te zijn en om te dansen als je eigenlijk wilt huilen

Als alles in het leven dreigt goed te gaan, heeft dit een reden

Dubbelzicht

De gelijkenis van blijdschap en depressiviteit zijn één

Voor nu

Voor altijd

Anna Sophie Bakker

Kraakpand

Iemand vertelde laatst op tv dat ze op haar veertiende in een kraakpand woonde en daar elke drug had geprobeerd. “Daar ben ik blij mee, want dan kon ik er op mijn achttiende mee stoppen.” Toen ik veertien was, at ik een broodje hagelslag in de Mac, omdat mama dat voor me gesmeerd had. Ik kon toch niet op dinsdagmiddag met klasgenoten een hamburger gaan eten?

Misschien was een beetje kraakpand op mijn veertiende wel goed voor me geweest, zodat ik op mijn achttiende ook wat slechte gewoontes had om mee te kunnen stoppen. Het enige waar ik mee had moeten stoppen, was het uitleggen aan moeders waarom het eten van broodjes hagelslag in de Mac niet cool was, omdat ze dat intussen zelf ook wel begrepen had.

Eva Broekmann